Małgorzata to latorośl królewskiego szczepu, prawdziwie świętego rodu Arpadów, skoligaconego z Piastami.

Przodkami Małgorzaty byli św. Stefan, św. Emeryk i św. Władysław. Ojcem tego ostatniego był Bela I, a matką – starsza córka Mieszka II, króla polskiego. Św. Elżbieta to siostra ojca św. Małgorzaty, a św. Jadwiga, żona Henryka Brodatego – siostra matki. Ojcem św. Małgorzaty był Bela IV, a matką – Maria Laskaris, córka Teodora, cesarza greckiego. Św. Kinga, żona Bolesława Wstydliwego, bł. Jolanta, żona Bolesława Pobożnego, oraz bł. Konstancja – to rodzone siostry Małgorzaty. Wnukiem jej brata był św. Ludwik, biskup Tuluzy. Bł. Salomea, córka Leszka Białego, to jej stryjenka, żona Kolomana. Bł. Joanna Portugalska, dominikanka, była także z nią spokrewniona.

Jeszcze przed swoim narodzeniem (1242 r.) Małgorzata została przez rodziców ofiarowana Bogu dla uproszenia ocalenia Węgier od straszliwego najazdu tatarskiego w 1241 r. W wieku około czterech lat powierzono ją opiece mniszek Zakonu Kaznodziejskiego w Veszprem. Kiedy miała dwanaście lat, w Budzie, w klasztorze zbudowanym dla niej przez króla, złożyła śluby zakonne na ręce generała bł. Humberta z Romans, odrzucając tym samym propozycję małżeństwa z Bolesławem Pobożnym.

Doszła do godnej podziwu gorliwości i bez reszty oddala się Chrystusowi Ukrzyżowanemu. W kolejnych latach powtórnie odrzuciła propozycje świetnych małżeństw: z Ottokarem II, królem Czech, a następnie z Karolem Andegaweńskim, bratem św. Ludwika, króla Francji, mimo otrzymanej dyspensy z Rzymu.

Pomódl się hymnem o św. Małgorzacie

 
W 1252 r. Małgorzata przeniosła się do nowo wybudowanego przez jej ojca, specjalnie dla niej, klasztoru na Wyspie Zajęczej na Dunaju koło Budapesztu. Dziś ta wyspa nosi nazwę św. Małgorzaty. Trwała w ascezie monastycznej, pełniła dzieła miłosierdzia i podejmowała starania o przywrócenie pokoju. Wyróżniała się wielką miłością do sióstr, wobec których, pomimo doznawanych od nich nieprzyjemności, pragnęła spełniać najniższe posługi.

Płonęła ogromną miłością do tajemnicy Eucharystii oraz męki Odkupiciela. Wyróżniała się również nabożeństwem do Ducha Świętego i Najświętszej Maryi Panny. Wiele cudów zdziałała za życia i po śmierci.

W bulli kanonizacyjnej napisano o niej: „Ze łzami rozważała tajemnice męki Pańskiej i gorąco pragnęła męczeństwa. Chociaż chętniej wylewała swoje serce przed Chrystusem utajonym pod eucharystycznymi postaciami lub przedstawionym na krzyżu, to jednak modliła się wszędzie i niemal bez przerwy. Nierzadko do obowiązującego oficjum dodawała cały psałterz, modlitwy do Boga Ojca lub do Ducha Świętego albo pozdrowienia umiłowanej przez siebie Matki Bożej”.

Poznaj legendy o św. Małgorzacie

 
Zmarła bardzo młodo, w 28. roku życia – 18 stycznia 1270 roku. Papież Pius XII zaliczył ją do grona świętych 19 listopada 1943 roku. Jej grób zaginął w XVII wieku. Na obrazach przedstawiana jest najczęściej w zachwyceniu nad Pismem Świętym i z lilią w ręku.