Jordan urodził się pod koniec XII wieku w Burgbergu, w Westfalii.

Habit zakonny przyjął w Środę Popielcową, 12 lutego 1220 roku, podczas studiów w Paryżu – z rąk bł. Reginalda z Orleanu. Od marca 1221 r. sprawował powierzony mu przez św. ojca Dominika urząd prowincjalski nad Lombardią, a po śmierci świętego Założyciela objął rządy nad całym Zakonem. Miał wtedy zaledwie około 30 lat.

W rządzeniu Zakonem był więc pierwszym następcą św. Ojca Dominika, z którym łączyły go serdeczne stosunki. Przez 15 lat służył braciom i siostrom słowem i przykładem, kierował do nich listy i często przeprowadzał wizytacje. Kierował Zakonem z wielką łagodnością, a dzięki świętości swojego życia i szczególnemu darowi słowa ogromnie go rozszerzył. Dzięki niezwykle ujmującemu obejściu i pięknej wymowie zachęcił i przyjął do Zakonu ponad 1000 nowicjuszy, z których najsłynniejszym stał się św. Albert Wielki.

Poznaj więcej legend o bł. Jordanie

 
Zredagował konstytucje zakonne. Ufną miłością otaczał Matkę Bożą, a na Jej cześć ustanowił zwyczaj śpiewania po Komplecie antyfony Salve Regina. Pragnąc zachować przyszłe pokolenia w duchu pierwotnej gorliwości, napisał Libellus de principiis Ordinis Praedicatorum – Książeczkę o początkach Zakonu Kaznodziejskiego.

Zginął 13 lutego 1237 roku w katastrofie statku na morzu, podczas powrotu z wizytacji Prowincji Ziemi Świętej. Jego ciało, wyrzucone przez morze, zostało złożone w konwencie św. Jana w Acri. Zaraz po śmierci został otoczony kultem zarówno przez braci, jak i przez wiernych. Kult ten został zatwierdzony 10 maja 1826 roku przez papieża Leona XII. Na obrazach przedstawiany jest w trakcie pisania Libellusa.

Przyjaźnił się z bł. Dianą, mniszką dominikańską. Do historii duchowości przeszła ich obfita korespondencja. Razem patronują fraterni świeckich dominikanów w Szczecinie.