Aleksandra Ricci urodziła się w 1522 roku w znakomitej rodzinie szlacheckiej z Florencji.

Osierocona we wczesnym dzieciństwie przez matkę, pałała wielką miłością do Chrystusa Ukrzyżowanego. W wieku dwunastu lat wstąpiła do klasztoru III Zakonu pod wezwaniem św. Wincentego w Prato, przyjmując imię Katarzyna – na cześć św. Katarzyny Sieneńskiej.

Ogarnięta ogniem Ducha Świętego, niestrudzenie poszukując chwały Bożej, przeprowadziła reformę życia zakonnego w duchu Hieronima Savonaroli, którego otaczała wielką czcią. Gorąco rozważając w sercu Mękę Chrystusa, zasłużyła na to, aby poprzez mistyczne zjednoczenie doznawać jej także w swoim ciele. Miała widzenia scen Męki Pańskiej. W wieku 20 lat otrzymała stygmaty, koronę cierniową i pierścień zaślubin mistycznych.

W czasie jej modlitw czasami Pan Jezus z krucyfiksu ożywał i przemawiając do niej, przygarniał ją do siebie. Aby rozszerzyć nabożeństwo do Męki Pańskiej, ułożyła medytację złożoną z fragmentów Pisma Świętego. Jest ona zwana Kantykiem św. Katarzyny Ricci i jest nadal śpiewana, szczególnie w okresie Wielkiego Postu, w klasztorach dominikańskich.

Poznaj polski tekst kantyku św. Katarzyny Ricci

 
Łączyły ją więzi przyjaźni ze św. Filipem Nereuszem. Podczas gdy on przebywał w Rzymie, ona w swym klasztorze w Prato porozumiewała się z nim duchowo w sposób niezwykły, drogą osobliwych widzeń. Mimo że wymienili wiele listów, nigdy się nie spotkali, z wyjątkiem wspomnianych spotkań mistycznych.

Wybrana dwa razy na przeoryszę, rządziła wspólnotą roztropnie i łagodnie. Tak dobrze czytała w duszach sióstr, że poznawała uczucie smutku lub pokusy przez nie przeżywane. Unikały ją z bojaźni przed upominaniem i starały się nie myśleć o pokusach. Gdy przyjęła na siebie cierpienia pewnej duszy czyśćcowej, ciało jej ściemniało i zdawało się płonąć w sposób zatrważający. Siostry nie mogły utrzymać jej dłoni.

Pomódl się hymnami o św. Katarzynie

 
Pozostawiła wartościowe pisma z dziedziny życia wewnętrznego, szczególnie listy, które pisała do znanych wówczas świętych – oprócz św. Filipa Nereusza korespondowała także ze św. Karolem Boromeuszem i św. Marią Magdaleną de Pazzi.

Zmarła w wieku 68 lat w Prato 2 lutego 1590 roku. Papież Klemens XII dołączył ją 23 listopada 1732 roku do grona błogosławionych, a papież Benedykt XIV ogłosił ją świętą 29 czerwca 1746 roku.

Jej ciało, niedotknięte rozkładem, spoczywa w bazylice w Prato i jest wystawione do adoracji pod głównym ołtarzem. Na obrazach przedstawiana jest najczęściej pod krucyfiksem w trakcie pisania swych dzieł.