Guido lub Guidolino urodził się pod koniec XIV wieku w Vicchio, w Toskanii.

W młodym wieku uczył się malarstwa we Florencji. Kiedy odkrył w sobie powołanie do życia zakonnego, wstąpił do zreformowanego konwentu dominikanów w Fiesole, który niedawno wybudował bł. Jan Dominici. Około 1420 roku otrzymał od niego habit oraz to samo co on imię. Po otrzymaniu święceń kapłańskich był dwa razy wikariuszem tego konwentu, a następnie jego przeorem. Wiernie wypełniał swoje obowiązki zakonne.

W swoich dziełach malarskich przekazywał braciom i wiernym Boże tajemnice, które kontemplował na modlitwie i w czasie studium świętej prawdy. W Fiesole w latach 1425-1438 ozdobił wiele ołtarzy swoimi obrazami, a we Florencji, na prośbę św. Antonina, przeora tamtejszego konwentu św. Marka, swoimi freskami przyozdobił krużganek, kapitularz, cele i korytarze.

Wezwany do Rzymu przez papieża Eugeniusza IV, wymalował dwie kaplice w bazylice św. Piotra i w Pałacu Watykańskim. Na polecenie papieża Mikołaja V przyozdobił jego prywatną kaplicę i prywatny apartament (1445-1449). Pracował także w Kortonie, w konwencie św. Dominika (1438 r.) i w katedrze w Orvieto (1447 r.).

Poznaj więcej legend o bł. Fra Angelico

 
Był człowiekiem prostym i uczciwym, ubogim i pokornym. Także jego malarstwo jest pełne kontemplacji Bożego piękna, a zarazem proste. Ze względu na to, że umiał połączyć cnotliwe życie ze sztuką, nazywano go Beato Angelico. Szeroko rozeszła się sława jego świętości i talentu. Odmówił objęcia arcybiskupstwa we Florencji, które zaproponował mu papież Eugeniusz IV, przekonując go, aby powierzył je św. Antoninowi.

Zmarł w Rzymie 18 lutego 1455 roku, w konwencie Santa Maria sopra Minerva, gdzie do dzisiaj nad posadzką bazyliki znajduje się jego grób z marmurową podobizną. 3 października 1982 roku papież Jan Paweł II pozwolił całemu Zakonowi Kaznodziejskiemu na obchód liturgiczny ku jego czci. Ogłosił go także patronem artystów.