Jan zwany Niemcem urodził się na początku XIII w. w Mosso Santa Maria w diecezji Vercelli.

Wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego w Paryżu pod wpływem bł. Jordana z Saksonii, będąc już doktorem obojga praw, znanym jako doskonały mówca i profesor teologii na uniwersytecie w Paryżu. Odznaczał się przenikliwością umysłu, wiedzą, roztropnością i słodyczą oraz bezwzględnością w sprawach celibatu. Założył klasztor w Vercelli i został jego przeorem. Następnie był wikariuszem generalnym na Węgrzech i prowincjałem Lombardii. Mianowany biskupem Bośni, wyjednał sobie zwolnienie z tej godności.

7 czerwca 1264 r. obrano go szóstym generałem Zakonu. Był równocześnie inkwizytorem, legatem i ambasadorem papieskim oraz doradcą papieża Klemensa IV. Przez dwadzieścia lat był przykładem dla braci. W pieszych podróżach wizytował klasztory, pojawiając się w nich bez wcześniejszej zapowiedzi. Zachęcał braci do studiowania, ubóstwa i przepowiadania Ewangelii. Krzewił nabożeństwo do Najświętszego Imienia Jezus. To dzięki jego gorliwości papież Grzegorz X konstytucją Nuper in z 20 września 1274 r. powierzył dominikanom szerzenie czci do Najświętszego Imienia Jezus. Jedną z decyzji Jana jako generała Zakonu było zarządzenie, aby w każdym kościele dominikańskim znajdował się ołtarz poświęcony temu Imieniu.

W sprawach teologicznych Jan często zasięgał rady św. Tomasza z Akwinu i dbał o zachowanie jego nauki. Uczestniczył w soborze w Lyonie w 1274 roku. Dbał także o kult św. Dominika: wzniósł jego grobowiec w Bolonii, ozdobiony rzeźbami Mikołaja z Pizy, i przeniósł tam jego relikwie.

Odmówił przyjęcia godności patriarchy jerozolimskiego. Wielokrotnie, lecz bezskutecznie prosił o zwolnienie z urzędu generała.

Zmarł w Montpellier 30 listopada 1283 r. Jego ciało zostało spalone w XVI wieku w czasie wojen religijnych. Papież św. Pius X potwierdził jego kult 7 września 1903 r.

Jego następcą na urzędzie generała Zakonu został Munio de Zamora, autor pierwszej Reguły tercjarzy dominikańskich.