Wstąpił w Pizie do dominikanów, gdzie od roku 1280 był afiliowany do klasztoru św. Katarzyny Aleksandryjskiej.

Po ukończeniu klasztornych kursów z zakresu sztuk wyzwolonych i filozofii Jordan został wysłany przez przełożonych do Bolonii i Paryża, do dwóch najsłynniejszych studium generalnych zakonu. Przebywał tam między 1284 a 1286 rokiem. Później podróżował, nauczał i studiował w wielu częściach Europy.

Uczony dominikanin

W 1294 roku wrócił do Perugii, a rok później został skierowany do Viterbo, gdzie w klasztorze pełnił funkcję głównego lektora konwentu S. Maria in Gradi. W 1303 roku kapituła prowincjalna w Spoleto nadała mu tytuł kaznodziei generalnego. Od tego roku zamieszkał w klasztorze Santa Maria Novella we Florencji, gdzie był lektorem i kaznodzieją.

Posiadał rozległą wiedzę, czytał starożytnych autorów, studiował grekę i hebrajski, znał filozofię i teologię. Przede wszystkim znał doskonale święte księgi, a zwłaszcza listy św. Pawła. Znał na pamięć brewiarz, mszał, znaczną część Pisma Świętego oraz drugą część Summy św. Tomasz z Akwinu.

Gorliwy kaznodzieja

Przekonany, że nauka to za mało, poświęcał się z wielkim oddaniem kaznodziejstwu. Był entuzjastycznym kaznodzieją, który często potrafił głosić bez przerwy przez dwie godziny. Niekiedy kazał do pięciu razy w ciągu jednego dnia, nie tylko w kościołach, ale także na placach. Czasami w jednym kościele zaczynał rano kazanie na jeden temat, a kontynuował je w południe w innym, kończąc wieczorem w trzecim. Florentyńczycy podążali za nim od jednego do drugiego, chcąc go słuchać. Wielu słuchaczy robiło notatki, z których część zachowała się do dziś i stanowią prawdziwy skarb teologiczny i filologiczny.

Kazania florenckie i pizańskie dotarły do nas w streszczeniach i relacjach świeckich słuchaczy. Świadkowie przekazują nam, w 42 rękopisach i 2 inkunabułach, łącznie 726 kazań, w tym 399 florenckich i 95 pizańskich; pozostałym 232 kazaniom nie można przypisać ani miejscu, ani dacie powstania. Niekiedy te relacje wspominają o klimacie dnia kazania, warunkach akustycznych, zachowaniu tłumu, twarzy i tonie głosu kaznodziei. Niektóre z najważniejszych kodeksów zawierają portret Jordana.

W kazaniach Jordan zachęcał obywateli do społecznej równości i harmonii, wyrażając sprzeciw wobec władzy, bogactwa, rozrzutności, podziałów politycznych, arogancji feudalnych rodzin, zwłaszcza w kontekście społecznym i gospodarczym, aby społeczna rola handlu i rzemiosła w dużych i bogatych miastach, takich jak Florencja i Piza, nie przerodziła się w rabunek, oszustwa, lichwę i nielegalną działalność.

Współtwórca języka włoskiego

Efekt przepowiadania błogosławionego, zwłaszcza we Florencji, był niezwykły i podniósł morale w mieście. Jordan stawał się też spowiednikiem i kierownikiem dusz, doradzając: codzienne uczestnictwo we mszy, częste korzystanie z sakramentów, modlitwy poranne i nocne, wspominanie obecności Boga, czytanie duchowe i medytacja nad próżnością tego świata i wiecznością tego, który ma nadejść.

Kazania błogosławionego odznaczały się przejrzystością i elegancją języka włoskiego, porzucił bowiem łacinę i dla ludu głosił tylko po włosku. Zachowane odpisy jego kazań są uważane za cenny pomnik włoskiej prozy XIV wieku, a on sam jest uważany za jednego z twórców nowożytnego, literackiego języka włoskiego. Jego toskański był bogaty i muzykalny, ale nigdy nie był zbyt wyszukany ani ozdobny. 23 września 1926 roku dom, w którym urodził się błogosławiony, został uznany za pomnik narodowy dekretem Króla Wiktora Emanuela III. Niestety został on zniszczony podczas wojny, a dziś znajduje się tam tablica z napisem: „Wydarzenia wojenne zniszczyły dom, ale nie pamięć o błogosławionym Jordanie z Rivalto, najbardziej uczonym dominikaninie swoich czasów, który dzięki kulturze przyczynił się do rozkwitu literatury włoskiej i słowami pełnymi ognia zmieniał obyczaje, nauczając na uniwersytetach i głosząc w kościołach i na placach Włoch, ze słodkim akcentem języka Dantego (1260-1311). Jego tęsknotę za odnowieniem współczesnego człowieka przekazuje przyszłym pokoleniom Rivalto”. Dodajmy, że we Florencji sam Dante Alighieri był jednym ze słuchaczy kazań Jordana.

W 1300 roku zakłada w Pizie Bractwo Najświętszego Zbawiciela, zwane również Crocione (Bractwo Wielkiego Krzyża), celem pobudzania praktyk religijnych wśród mężczyzn. Istnieje ono do dziś, a w 1955 roku zostało połączone z innym bractwem w Czcigodne Bractwo Miłosierdzia i Krzyża, prowadzące działalność charytatywną w mieście.

Popularyzator okularów

Z życiem Jordana jest związana jeszcze jedna ważna ciekawostka. Błogosławiony rozpowszechnił okulary korekcyjne w Toskanii, które w tamtym czasie były już produkowane i używane w Wenecji. Podczas swojego pobytu w Bolonii spotkał jednego z braci z kościoła San Giacometto Rialto w Wenecji, który wynalazł okulary, i ujawnił tajemnicę Jordanowi, ukrywaną wówczas zazdrośnie w Republice Weneckiej. Po powrocie do Pizy, gdy miał czterdzieści lat i cierpiał na prezbiopię, pokazał ofiarowaną parę okularów (dwie soczewki w jednej oprawie) bratu Alessandro della Spina, który utworzył kopię i w ten sposób spopularyzował technikę produkcji w Toskanii, aby pomóc „szklanymi oczami” oczom zmęczonym czytaniem.

Jordan wspomniał o bracie Aleksandrze w kazaniu z dnia 23 lutego 1305 roku w kościele Santa Maria Novella we Florencji: „Nie minęło jeszcze dwadzieścia lat, kiedy odkrył sztukę robienia dobrych okularów, która jest jedną z najlepszych i bardziej potrzebnych umiejętności dla świata… Widziałem człowieka, który je stworzył i propagował”. A o bracie Alessandrze della Spina zmarłym w 1313 roku kronika klasztoru dominikanów w Pizie wspomina, że był „skromny i dobry, wiedział, jak powtórzyć to, co zobaczył. Zrobił okulary (ocularia) i chętnie przekazał je wszystkim, szkła, które inni zrobili jako pierwsi, ale nie chcieli zdradzić sekretu”.

Kult po śmierci

W 1311 roku generał zakonu Amerigo Giliani mianował go profesorem teologii w klasztorze św. Jakuba w Paryżu, miał tam komentować Sentencje Piotra Lombarda i uzyskać tytuł magistra, ale zmarł po drodze w Piacenzy. Według zapisów kroniki zmarł w oktawie Wniebowzięcia, czyli między 16 a 21 sierpnia.

Relikwie były przechowywane w kościele św. Katarzyny w Pizie, gdzie zachował się pierwotny sarkofag błogosławionego. W latach 1785-1927 spoczywał w Colorno w kaplicy S. Liborio. W 1927 roku relikwie przewieziono z powrotem do Pizy i przeniesiono pod ołtarz główny do kościoła św. Katarzyny. Ostatecznie 25 września 2010 roku relikwie błogosławionego przeniesiono do kościoła San Giuseppe w Pizie. 23 sierpnia 1833 roku papież Grzegorza XVI zatwierdził kult, a w 1838 beatyfikował Jordana z Pizy. Wspomnienie liturgiczne przypada na dzień 19 sierpnia.