Nasza, świecka gałąź, funkcjonuje w oparciu o Regułę Fraterni Świeckich św. Dominika, zatwierdzoną przez Generała Zakonu.

Nasza, świecka gałąź, funkcjonuje w oparciu o Regułę Fraterni Świeckich św. Dominika, zatwierdzoną przez Generała Zakonu. Czytamy w niej, że „niektórzy (…), natchnieni przez Ducha Świętego do życia według ducha i charyzmatu św. Dominika, włączają się do Zakonu według swych własnych ustaw poprzez specjalne przyrzeczenia. Tworzą oni wspólnoty i stanowią z innymi gałęziami Zakonu jedną rodzinę.”(Reguła, I,2) Wspólnoty tercjarzy nazywają się fraterniami.  Zrzeszają one osoby w różnym wieku, pozostające w stanie wolnym lub małżonków, którzy na swojej duchowej drodze pragną czerpać z tradycji dominikańskiej i włączać się w apostolską misję Zakonu, wspólną dla wszystkich jego członków.

Fraternie są czymś więcej niż grupami duszpasterskimi, których wiele gromadzi się przy klasztorach dominikańskich. Przyjęcie nowych sióstr i braci jest rzeczywistym włączeniem ich do Zakonu Kaznodziejskiego, czego wyrazem jest uroczysta oprawa tego wydarzenia, celebrowana wg specjalnego, jednolitego dla wszystkich rytu. Podkreśla on stałość zobowiązania do wypełniania wymagań Reguły. Od tego momentu tercjarz, jako członek Rodziny Dominikańskiej, może w pełni korzystać z jej dóbr duchowych, tym głębiej, im bardziej sam jest wierny przyjętym zobowiązaniom. Reguła jest dla nas drogowskazem, ale także wielką pomocą, by żyjąc w świecie, który dostarcza wielu rozmaitych bodźców, nie zawsze prowadzących nas w dobrym kierunku, móc wracać w sposób systematyczny i uporządkowany do tego, co najbardziej istotne: służenia Bogu poprzez modlitwę, studium i głoszenie, zgodnie z warunkami życia ludzi świeckich. Wypełniając Regułę uzdalniamy się do wypełniania misji apostolskiej, która jest zadaniem całego Zakonu. Jak wskazuje Reguła: „Za przykładem św. Dominika, św. Katarzyny Sieneńskiej i tych naszych przodków, którzy swoim życiem uświetnili Zakon i Kościół, wzmocnieni braterską wspólnotą dają szczególne świadectwo swojej wiary, wsłuchują się w potrzeby ludzi swoich czasów i oddają się służbie prawdy. Zwracają oni szczególną uwagę na cele stojące dziś przed działalnością apostolską Kościoła, szczególnie zaangażowani w okazywanie autentycznego miłosierdzia wobec wszystkich form cierpienia, w obronie wolności i szerzenie sprawiedliwości i pokoju” (Reguła, I.5,6) Do istoty powołania dominikańskiego należy również troska o jedność chrześcijan i dialog z niechrześcijanami oraz niewierzącymi. (Reguła II, 12)

Warto przy tym podkreślić, że wykroczenia przeciw Regule nie są winą moralną (grzechem). Dominikanie świeccy mają wypełniać swoje zobowiązania „nie jako słudzy z przymusu, lecz jak wolni zachęceni łaską” (Deklaracje Generalne 1987, 2)

Żyjemy w świecie, pełniąc różne role w swoich środowiskach, przez co mamy możliwość dotarcia z Dobrą Nowiną tam, gdzie nie mogą dotrzeć bracia i mniszki. Na znak przynależności do Zakonu Dominikańskiego nosimy pod ubraniem mały szkaplerz, który może być zastąpiony medalikiem, a na zewnątrz znaczki dominikańskie.

Na czym konkretnie polega życie tercjarza?

Oto najważniejsze elementy:

MODLITWA

Reguła zachęca nas do codziennego sprawowania Liturgii Godzin (Jutrznia i Nieszpory) w łączności z całą Rodziną Dominikańską oraz  do uczestnictwa we mszy świętej, a także do modlitwy osobistej (Różaniec, rozmyślanie). Zgodnie z tradycją Zakonu odmawiamy antyfony (patrz: zakładka Modlitwy). Modlimy się także za zmarłych Zakonu.

STUDIUM

Staramy się czytać i słuchać Słowo Boże, zwłaszcza Nowy Testament. W procesie formacji (wstępnej i stałej) zapoznajemy się z dokumentami Kościoła, literaturą teologiczną i duchową – po to, by móc rozważać rozmaite problemy współczesności w świetle wiary i mieć argumenty w rozmowach np. z niewierzącymi. Jednym z głównych przesłań Zakonu jest głoszenie Prawdy, stąd musimy być zaopatrzeni w „intelektualną oręż” do jej obrony.

WSPÓLNOTA

Miejscem, w którym nabieramy sił duchowych są nasze fraternie czyli wspólnoty, które tworzymy – najczęściej przy klasztorach dominikańskich. Reguła mówi, że powinniśmy „ze wszystkich sił starać się żyć w prawdziwej jedności braterskiej, zgodnie z duchem błogosławieństw, wyrażającej się w różnych okolicznościach poprzez dzieła miłosierdzia, dzielenia się tym, co mają z członkami fraterni, zwłaszcza chorymi i ubogimi; poprzez ofiarowanie modlitw za zmarłych – tak aby wszyscy posiadali jedno serce i jedną duszę”. (Reguła II, 8) Spotykamy się raz lub kilka razy w miesiącu, w rytmie przyjętym przez każdą konkretną wspólnotę, według jej potrzeb i możliwości. Uczestniczymy wspólnie w dorocznych rekolekcjach. Każda fraternia ma swoją radę, która jest odpowiedzialna za jej prawidłowe funkcjonowanie. Nasze wspólnoty stają się często środowiskami, w których nawiązują się trwałe przyjaźnie i więzy. We wspólnocie możemy także konfrontować się ze swoimi ułomnościami, przez co dajemy sobie i innym szansę na rozwój.

APOSTOLSTWO

Zgodnie z warunkami i potrzebami danego miejsca i możliwości poszczególnych tercjarzy w różny sposób włączamy się w apostolstwo Kościoła i Zakonu. Pełnimy posługę charytatywną, animujemy spotkania modlitewne, współorganizujemy Dominikańską Szkołę Wiary, włączamy się w różne dzieła klasztorów i parafii, przy których się gromadzimy. Także indywidualnie, zgodnie ze swoimi talentami, dajemy świadectwo swojej wiary na różne sposoby (publikacje, pomoc w liturgii, dzieła miłosierdzia).

Kim zatem jesteśmy?

Zwykłymi ludźmi, którzy odkryli duchowość dominikańską i pragną na niej opierać swoje chrześcijaństwo po to, by móc świadczyć wśród innych o obecności Chrystusa. Świadomi swoich słabości opieramy się na wspólnocie, którą jest cały Zakon i poszczególne fraternie, z ich całą tradycją i bogactwem duchowym.