Pochodził ze znamienitego rodu Fortescue, którego początki sięgają czasów bitwy pod Hastings (1066 r.). Richard le Fort uratował podczas tej walki życie Wilhelma Zdobywcy, chroniąc go swoją tarczą, i został nazwany „Fort – Escu” (silna tarcza).

Rodzina Adriana miała długą historię służby dla Korony Brytyjskiej. Jego wujek, sir John Fortescue († 1479) został naczelnym sędzią królewskim. Pisma sir Johna na temat prawa i polityki Anglii do dziś są cenione i badane przez prawników i teoretyków politycznych. Ojciec Adriana, zwany także sir John, walczył w bitwie pod Bosworth w 1485 r., kiedy Adrian był jeszcze małym chłopcem. Został marszałkiem dworu, gdy Henryk VII objął tron, następnie poślubił Alice Boleyn, której siostrzenica, Anna, miała zostać drugą żoną Henryka VIII.

Adrian urodził się około 1476 r. jednak pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1499 r., kiedy to w wieku 23 lat był już żonaty z Anne Stonor. Mieszkał w siedzibie swojej żony w Stonor Park w Oxfordshire. Służył na dworze Henryka VIII, gdy ten był jeszcze księciem Walii. Nigdy nie pragnął światowych wyróżnień. Dlatego spędzał większość czasu na wsi, zajęty swoimi ziemiami i sprawami hrabstwa. Zawsze lojalnie odpowiadał na wezwanie księcia, uczestniczył w wojnach Anglii z Francją w 1513 i 1523 r.

Oprócz wierności Koronie sir Adrian wyrażał także wierność Bogu i Kościołowi, był pobożny i praktykował dzieła miłosierdzia. Był przychylny duchowieństwu, był fundatorem dzieł religijnych. W 1532 r. został rycerzem w Zakonie Maltańskim. W następnym roku, w lipcu 1533 r., został przyjęty jako tercjarz do zakonu dominikańskiego w klasztorze braci w Oksfordzie, który często odwiedzał z pobliskiego Stonor. Był też mocno związany z klasztorem dominikanów w Londynie. Jego siedziba w stolicy znajdowała się w dzielnicy Blackfriars, nieopodal średniowiecznego klasztoru dominikanów, w pobliżu obecnej stacji metra o tej samej nazwie.

Niedługo po tym, jak został świeckim dominikaninem, zaczęły się „trudności”. Na początku lata 1533 r. asystował przy koronacji swojej kuzynki, Anny Boleyn, na królową Anglii. Zdawał sobie jednak sprawę, że małżeństwo nie było ważne, ale przynajmniej na tym etapie konfliktu sumienia głośno nie komentował sprawy. Ten kompromis miał okazać się krótkotrwały. Gdy papież w marcu 1534 r. uznał, że małżeństwo Henryka VIII z Katarzyną Aragońską jest ważne, w następnym miesiącu biskup Fisher i sir Thomas More odmówili złożenia przysięgi sukcesyjnej. Sir Adrian został aresztowany w tym samym roku, ale został zwolniony bez wyjaśnienia, prawdopodobnie wiosną 1535 r. Fisher i More nie mieli takiej łaski, stracono ich latem tego samego roku.

Adrian został ponownie aresztowany 14 lutego 1539 r. i uwięziony w Tower of London. Jego egzekucja była tym razem nieunikniona, ponieważ rok wcześniej parlament wprowadził drakońskie ustawy. Wśród nich uchwalono nowy przepis, zgodnie z którym wyrok śmierci mógł być wydany bez procesu oskarżonego. Zgodnie z tą procedurą nie były potrzebne żadne dowody ani nie można było wysłuchać obrony. Sentencja wyroku nie wymienia żadnego szczegółowego przestępstwa, tylko deklarację, że sir Adrian Fortescue „nie tylko najbardziej zdradziecko odrzucił swój obowiązek lojalności, który powinien mieć wobec Waszej Wysokości, ale także popełnił liczne i rozmaite, odrażające i obrzydliwe czyny zdradzieckie oraz wzniecił bunt w królestwie”. Oczywiście prawdziwą przyczyną skazania była odmowa złożenia przysięgi, uznającej prymat króla Henryka VIII w sprawach wiary.

8, 9 lub 10 lipca (istnieją rozbieżności w zapisach) Adrian, wówczas 62-letni, został ścięty na Tower Hill w Londynie wraz z kawalerem maltańskim sir Thomasem Dingley’em. Miejsce ich pochówku nie jest znane. Ich dwaj służący zostali powieszeni, ciągnięci przez konia i poćwiartowani na niesławnej szubienicy Tyburn w zachodnim Londynie, gdzie umęczono za wiarę w tym okresie wielu katolików.

W brewiarzu sir Adriana znaleziono napisany własnoręcznie zbiór sentencji zatytułowany „Reguła życia”, dający wgląd w życie wewnętrzne człowieka, który w swoim postępowaniu był przykładem świętości i cnoty. Księga wraz z rękopisem zachowała się do dzisiaj i jest jedyną zachowaną relikwią, przechowywaną w kaplicy jego krewnych, rodziny Fortescue-Turvilles, w Bosworth Hall (Husbands Bosworth) w hrabstwie Leicestershire. Adrian prowadził życie pełne ascetyzmu i czci dla Boga, starając się podążać za Jego wolą we wszystkim i codziennie poszukując przewodnictwa Ducha Świętego. Wierność Bożej prawdzie doprowadziła go do śmierci męczeńskiej. Jedna z późniejszych relacji słusznie ujmuje, że „sir Adrian Fortescue oddał życie za wiarę w Tego, którego czynów i praw żaden parlament nie ma kompetencji uchylić”.

Papież Leon XIII beatyfikował Adriana 13 maja 1895 r. W dominikańskim kalendarzu liturgicznym wspominamy go 8 lipca, w Kościele powszechnym jest wspominany dzień później.

Również Rycerze św. Jana (Zakon Maltański) zawsze uważali bł. Adriana za męczennika, a jego kult istniał w zakonie od jego śmierci. Na Malcie znajdują się trzy obrazy przedstawiające go jako męczennika za wiarę. Dwa z nich można zobaczyć w kościele św. Jana w Valetcie.