Ludwik Maria Grignion de Monfort urodził się 31 stycznia 1673 roku w Montfort-la-Cane (obecnie Montfort-sur-Meu w Bretanii, Francja).

Jego dwóch braci zostało kapłanami, jeden dominikaninem, a dwie siostry wstąpiły do klasztoru.

Został kapłanem w 1700 r., po przezwyciężeniu wielu trudności. Pracował jako kapelan szpitala w Poitiers (1701-1703). W listopadzie 1700 r. wstąpił do tercjarzy dominikańskich, prosząc o zgodę nie tylko na naukę odmawiania różańca, ale i na zakładanie bractw różańcowych.

Z Marią Ludwiką Trichet założył zgromadzenie żeńskie pod wezwaniem Bożej Mądrości dla pielęgnowania chorych. Całe swoje życie poświęcił głoszeniu Słowa Bożego w wioskach francuskich. W czasie swoich wędrówek wygłosił około 200 rekolekcji i misji. Każda misja trwała do 5 tygodni: uczył religijnych śpiewów, zapisywał wiernych do bractw: Różańca świętego, Pokutników, 44 Dziewic, Milicji św. Michała i Przyjaciół krzyża.

Aby swojemu słowu nadać skuteczność, podejmował w intencji nawrócenia grzeszników wiele pokut, co tym więcej wzruszało i kruszyło serca. Jako kaznodzieja i misjonarz musiał zwalczać silną opozycję przeciw stosowanym przez siebie metodom, uzyskał jednak aprobatę Stolicy Świętej.

Ludwik miał szczególne nabożeństwo do Matki Bożej. Oddał się Jej w „niewolę miłości” i na wyłączną własność. W Jej ręce złożył nawet wszystkie swoje zasługi, modlitwy, posty, uczynki pokutne, prace apostolskie, całą swoją osobę. Napisał Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Matki Najświętszej, w którym szeroko rozwinął i uzasadnił korzyści, jakie daje to całkowite oddanie się Maryi. Jego pisma o duchowym niewolnictwie z miłości do NMP przez długi czas po jego śmierci pozostawały nieznane.

Po ich odnalezieniu i rozpowszechnieniu idea niewolnictwa Maryjnego stała się ogólnie znaną i przyjmowaną przez pobożnych wiernych. Akt oddania siebie Maryi podejmowali później papieże, teologowie, m.in. św. Pius X, Benedykt XV i Pius XI, Stefan kardynał Wyszyński oraz św. Jan Paweł II, który w swoim herbie umieścił zawierzenie Bogurodzicy: „Totus Tuus” – „Cały Twój”. On też w uroczystym akcie powierzył Maryi Kościół i świat.

Zmarł 28 kwietnia 1716 r., mając zaledwie 43 lata. Ludwika beatyfikował w roku 1888 papież Leon XIII, a kanonizował w roku 1947 papież Pius XII. Relikwie św. Ludwika znajdują się w kościele w St. Lament-sur-Serve, gdzie zmarł.