W czasie konsystorza w dniu 14 lutego 2015 r. papież Franciszek zapowiedział kanonizację dominikańskiej tercjarki, błogosławionej Marii Alfonsyny Danil Ghattas.

Maria Alfonsyna Danil Ghattas urodziła się w Jerozolimie 4 października 1843 r. w głęboko wierzącej rodzinie, która zapewniła jej chrześcijańskie wychowanie. Ochrzczona została 19 listopada 1843 r. We wrześniu 1848 r. rozpoczęła naukę w szkole Sióstr św. Józefa od Objawienia, które przybyły do Jerozolimy zaledwie kilka miesięcy wcześniej. 18 lipca 1852 r. otrzymała sakrament bierzmowania.

Po ukończeniu nauki w 1858 r. wstąpiła do postulatu w Instytucie sióstr św. Józefa od Objawienia. 20 czerwca 1860 r. została obłóczona i otrzymała imiona Maria Alfonsyna. Profesję złożyła w 1863 r. Wkrótce zaczęła uczyć katechizmu w szkole publicznej w Jerozolimie. W tej pracy wyróżniała się gorliwością i poświęceniem.

W 1865 r. została przeniesiona do Betlejem, gdzie kontynuowała posługę nauczania. Uczyła często dziewczęta mające prawie tyle samo lat co ona, postanowiła zatem zorganizować Konfraternię Niepokalanego Poczęcia (znanej później jako „Córki Maryi”), a potem także Konfraternię Chrześcijańskich Matek. Obie wspólnoty do dziś działają w Jerozolimie.

6 stycznia 1874 r., w święto Objawienia Pańskiego, Marii Alfonsynie po raz pierwszy ukazała się Dziewica Maryja. Podczas wizji Maria Alfonsyna wraz z innymi siostrami modliła się na różańcu, a Maryja stała wśród nich z rozłożonymi rękami. Na głowie Maryi widać było piętnaście gwiazd, a pod jej stopami – dwa świetliste obłoki, każdy z nich rozjaśniony siedmioma gwiazdami.

Podczas kolejnych objawień 31 maja i w następnych miesiącach Maryja wyjawiła Marii Alfonsynie swoje pragnienie, by powołać zgromadzenie zakonne, obecnie znane jako Siostry od Najświętszego Różańca.

Maria Alfonsyna opowiedziała o swoim mistycznym doświadczeniu patriarsze Jerozolimy, biskupowi Vincenzo Bracco, który wsparł ją i dał jej kierownika duchowego w osobie o. Antonio Belloniego. Był on włoskim misjonarzem, który poświęcił się opiece nad sierotami – i był często nazywany ich ojcem.

Podczas wizji, jaką Maria Alfonsyna miała w święto Matki Bożej Różańcowej w 1877 r., zobaczyła nowo wybudowany klasztor. Maryja stała na tarasie przed wejściem do budynku. W klasztorze widocznych było piętnaście okien – tyle ile tajemnic różańca – a w każdym z nich stała jedna siostra. Nad poszczególnymi osobami widać było napis z przydzieloną danej siostrze tajemnicą: Maria od Zwiastowania, Maria od Nawiedzenia, Maria od Narodzenia… Samą siebie Maria Alfonsyna dostrzegła w dziesiątym oknie – z napisem: Maria od Krzyża. Okazało się to być wydarzeniem proroczym – s. Maria Alfonsyna przyjęła habit sióstr św. Józefa na Kalwarii, a kolejne lata budowania nowej wspólnoty okazały się czasem krzyżowania kolejnych planów i ludzkich pragnień.

W maju 1876 r., kiedy o. Belloni musiał wyjechać, nowym kierownikiem duchowym Marii Alfonsyny został o. Joseph Tannous. Po początkowych trudnościach, o. Tannous nauczył się rozumieć i wspierać Marię Alfonsynę. To on polecił jej w listopadzie 1879 r. zapisywać swoje mistyczne doświadczenia, zawierając w notatkach wszystko, co odnosi się do nowego zgromadzenia zakonnego, które Maryja poleciła jej założyć. Zapiski te ujrzały światło dzienne dopiero po śmierci Marii Alfonsyny.

Utworzenie nowej rodziny zakonnej wymaga wiele czasu i cierpliwości. Najpierw s. Maria Alfonsyna musiała opuścić dotychczasową wspólnotę. Nie informowała nikogo o swoich przeżyciach mistycznych, dlatego też po dwudziestu latach aktywnej pracy nauczycielskiej i opieki nad kolejnymi grupami wychowanków nie było łatwo uzyskać zgodę na opuszczenie zgromadzenia.

Wraz z upływem czasu założona kilka lat wcześniej przez Marię Alfonsynę konfraternia Córek Maryi dojrzewała do podjęcia życia zakonnego. Początkowo zdecydowało się na nie pięć dziewcząt. 10 lipca 1880 r. spotkały się one w jednym z klasztorów przy ołtarzu Matki Bożej Kalwaryjskiej i po Mszy św., którą odprawił o. Tannous, wróciły do domów, by poinformować najbliższych o swoich zamiarach.

Pomimo początkowych trudności i przeszkód, pięciu kandydatkom udało się pokonać opór rodziny i 24 lipca 1880 r. zamieszkały w swoim pierwszym, małym klasztorze, podejmując życie wspólnotowe pod kierunkiem o. Tannous. Półtora roku później, 15 grudnia 1881 r. pierwsza grupa sióstr otrzymała habity z rąk patriarchy Jerozolimy. Zgodnie z życzeniem Maryi, nowa wspólnota otrzymała nazwę: Instytut Sióstr od Najświętszego Różańca.

12 września 1880 r. siostra Maria Alfonsyna uzyskała od papieża dyspensę od ślubów złożonych w zgromadzeniu Sióstr św. Józefa. 7 października 1883 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr od Najświętszego Różańca, a 8 grudnia tego samego roku została obłóczona (przyjmując imiona Alfonsyna Maria) i rozpoczęła nowicjat. 7 marca 1885 r. złożyła profesję i wkrótce została skierowana do nauczania w Jaffie.

W 1886 r. otworzyła nową misję w Beit-Sahour, w Palestynie, a w kolejnym roku wyjechała do Salt w Jordanii, gdzie otworzyła nowy dom. W 1889 r. reguła Sióstr od Najświętszego Różańca uzyskała aprobatę diecezjalną. W tym samym roku siostra Alfonsyna Maria pojechała do Nablusu (obecnie Zachodnim Brzegu, w Palestynie), ale nie zdołała tam nic osiągnąć z powodu żółtej febry. Na czas leczenia wróciła do domu macierzystego w Jerozolimie.

Wiemy, jak bardzo modlitwa różańcowa jest związana z dominikanami. Dlatego nie może dziwić, że w wigilię święta Matki Bożej Różańcowej, 4 października 1890 r. s. Alfonsyna Maria została przyjęta do Trzeciego Zakonu Dominikańskiego w Jerozolimie.

Nieco ponad rok później została przeniesiona na misję w Zababdeh (Palestyna), a w latach 1893-1908 była przełożoną domu w Betlejem. Lata 1909-1917 spędziła w domu macierzystym zgromadzenia w Jerozolimie; w tym czasie założyła sierociniec w Ain Karem.

Na początku marca 1927 r. stan jej zdrowia zaczął się coraz bardziej pogarszać. Po kilkunastu dniach choroby zmarła 25 marca 1927 r. w Ain Karem (obecnie dzielnica Jerozolimy) i została pochowana następnego dnia.

Pomimo oczywistych oznak jej świętości, wewnętrzne problemy Instytutu Sióstr od Najświętszego Różańca i trudna sytuacja polityczna w tamtym regionie świata uniemożliwiły natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego. Po pokonaniu trudności proces rozpoczęto w Jerozolimie w 1986 r. i zamknięto go na szczeblu diecezjalnym w maju 1987 r.

15 grudnia 1994 r. na polecenie św. Jana Pawła II ogłoszono dekret o heroiczności cnót s. Marii Alfonsyny. Diecezjalne dochodzenie w sprawie domniemanego cudu zostało zakończone w 2005 r.; papieski dekret potwierdzający ten cud ogłoszono 3 lipca 2009 r.

Beatyfikacji s. Marii Alfonsyny przewodniczył na polecenie papieża Benedykta XVI kard. Angelo Amato, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Odbyła się ona 22 listopada 2009 r. na placu przed bazyliką Zwiastowania w Jerozolimie.

Informacje o zbliżającej się kanonizacji – od 7:41

materiał: Telewizja TRWAM

 
6 grudnia 2014 r. papież Franciszek potwierdził cud, który nastąpił już po beatyfikacji, co otworzyło drogę do włączenia Marii Alfonsyny w poczet świętych. Kanonizacja odbędzie się w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, 17 maja 2015 r., w Rzymie.

Razem z bł. Marią Alfonsyną do grona świętych zostanie włączona bł. Maria Baouardy, zwana Małą Arabką, również związana z Ziemią Świętą, a także bł. Emilia de Villeneuve i bł. Maria Krystyna od Niepokalanego Poczęcia.

Siostry z założonego przez bł. Marię Alfonsynę zgromadzenia Różańca Świętego pracują obecnie w Palestynie (Strefa Gazy), w Izraelu, Jordanii, Libanie, Egipcie, Syrii, Kuwejcie, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (Abu Dhabi, Shariqah) i w Rzymie. Podejmują przede wszystkim pracę jako nauczycielki w szkołach dla dziewcząt.