W rozważaniu przed modlitwą “Anioł Pański” w dniu 21 listopada 1999 r. św. Jan Paweł II mówił:

Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny jest dla tradycji wschodniej jednym ze świąt bardzo drogich. Od XIV w. zaczęto je obchodzić także na Zachodzie. Maryja jawi się nam w tym dniu jako świątynia, w której Bóg złożył swoje zbawienie, i jako służebnica bez reszty oddana swemu Panu. Z okazji tego święta społeczność Kościoła na całym świecie pamięta o mniszkach klauzurowych, które wybrały życie całkowicie skupione na kontemplacji i utrzymują się z tego, czego dostarczy im Opatrzność, posługująca się hojnością wiernych. Zalecając wszystkim troskę o to, aby tym konsekrowanym siostrom nie zabrakło wsparcia duchowego i materialnego, kieruję do nich słowa serdecznego pozdrowienia i podziękowania.

Zachęcam je też, aby kochały klauzurę, widząc w niej niezwykle wartościowy środek ascezy, szczególnie wskazany w życiu całkowicie oddanym kontemplacji. Klauzura jest bowiem znakiem, osłoną i formą życia radykalnie kontemplacyjnego, przeżywanego jako totalny dar.

Generał Zakonu, o. Bruno Cadoré, w liście skierowanym do Zakonu w roku 2012 pisał:

Mówić do kobiet dominikańskich (…) to przede wszystkim mówić o zasadniczej roli, jaką miały i mają w zadaniu ewangelizacji, w niesieniu światu nadziei poprzez głoszenie Słowa Bożego. Miejsca modlitwy i siostrzanej jedności, kontemplacji i gościnności, którymi są klasztory Zakonu, są kamieniami węgielnymi naszego głoszenia. Wołania i potrzeby, cierpienia i nadzieje całego świata są przynoszone do tych miejsc, by włączyć je w modlitwę naszych sióstr i przedstawić Bogu Ojcu. Dominikańska kontemplacja to właśnie to: głoszenie – totalnie i dogłębnie.