Jan Dominici urodził się około roku 1355 we Florencji.

Jako siedemnastoletni młodzieniec wstąpił do Zakonu w konwencie Santa Maria Novella. Był wielkim zwolennikiem reformy, którą po zarazie w roku 1348 zapoczątkował bł. Rajmund z Kapui. Przeprowadził ją w licznych klasztorach, przez co „stał się pierwszym odnowicielem regularnej obserwancji w Italii”.

W roku 1395 wraz z kilkoma uczniami św. Katarzyny Sieneńskiej, którą darzył wielką czcią, założył w Wenecji klasztor mniszek dominikańskich pod wezwaniem Bożego Ciała. Jego działalność apostolska została gwałtownie przerwana w 1399 roku z nakazu władz miejskich, których interdykt wcześniej zlekceważył.

Skazany na pięć lat wygnania, udał się do Florencji, gdzie oddawał się kaznodziejstwu i wsławił się troską o dusze. Zatroskany o problemy wiary i moralności stawiane przez ówczesny humanizm, napisał książkę Lucula noctis, w której wyłożył zasady chrześcijańskiego wychowania.

W roku 1406 wysłany przez władze Florencji do Rzymu w celu dyskusji nad schizmą, zaskarbił sobie zaufanie świeżo wybranego papieża Grzegorza XII, który uczynił go swoim doradcą, a w 1408 roku ustanowił arcybiskupem Raguzy (Dubrownika) oraz kardynałem tytularnym bazyliki św. Sykstusa.

Jego roztropność i wierność potwierdziły się w trudnych czasach Soboru w Konstancji. Obdarzony zaufaniem przez nowego papieża Marcina V, został posłany jako legat do Czech i Węgier, aby przeciwdziałać herezji Jana Husa. Zmarł podczas tej misji w Budzie 10 czerwca 1419 roku.

Grzegorz XVI zatwierdził jego kult 9 kwietnia 1832 roku.